Het slechte nieuws: we krijgen dagelijks via voeding, cosmetica en plastic verpakkingen een flinke dosis man-made chemische stoffen binnen. En die kunnen ingrijpen op onze hormonale systemen. Het goede nieuws: de inname van sommige van deze stoffen is het afgelopen decennium fors afgenomen. Hun invloed op het ontstaan van obesitas en/of type 2 diabetes lijkt bovendien mild. Dat concludeert Tom van der Meer in zijn promotie- onderzoek in Groningen.
Endocrine disrupting chemicals, kortweg EDCs, luidt hun ietwat onheilspellende naam in het Engels. Vrij vertaald: hormoonverstorende chemicaliën. “We hebben het dan over stoffen waarvan in laboratoriumonderzoek is gebleken dat ze de werking van menselijke hormonen kunnen imiteren of juist blokkeren”, legt Van der Meer uit. “Concreet hebben we het dan onder andere over parabenen, bisfenolen en ftalaten. Bisfenol A, bijvoorbeeld, imiteert de werking van oestrogeen. Parabenen verstoren het lipidemetabolisme. En van ftalaten is bekend dat ze een anti-androgene werking hebben en de aanmaak van vetcellen bevorderen.” EDCs zijn de afgelopen halve eeuw alomtegenwoordig geworden. Sommige EDCs worden vanwege hun antimicrobiële werking toegevoegd aan voedingsmiddelen en cosmetica om de houdbaarheid van de producten te verlengen (parabenen), andere EDCs vergroten de flexibiliteit van plastic (bisfenolen, ftalaten).
Anios kindergeneeskunde Tom van der Meer
Obesitaspandemie
De hypothese dat EDCs mogelijk mede debet zijn aan de obesitas- en diabetespandemie is een gevolg van het feit dat EDCs de werking van hormonen kunnen imiteren. Bovendien loopt de wereldwij
