DOQ

Bij complexe casuïstiek is meedenken huisarts waardevol voor specialist

“Carel Veldhoven, huisarts en kaderarts Palliatieve Zorg is de eerste Academische Generalist van Nederland!” Dit bericht op LinkedIn kreeg meer dan tienduizend likes, uit alle lijnen van de medische zorg. Interdisciplinair, transmuraal werken is volgens Carel Veldhoven de toekomst van de zorg, zeker bij patiënten met complexe problematiek in een academisch ziekenhuis. “De huisarts doet geen pancreasoperatie, maar kan wel meedenken wat het beste is voor de patiënt.”

“Een huisarts of andere eerstelijnsspecialist kon formeel geen klinisch werk doen in een academisch ziekenhuis. Dat is in het Radboudumc nu wel geregeld, het ziekenhuis heeft daar zijn nek voor uitgestoken”, aldus Veldhoven. Dat wat Veldhoven al vijftien jaar in het Radboudumc deed, werd een formele titel die tot dan in de academie niet voor eerstelijnsspecialisten was weggelegd. En nog steeds niet, volgens de Nederlandse Federatie van Universiteiten. Veldhoven is trots dat het nu in Nijmegen wel geregeld is, maar niet voor hemzelf. “De belangrijkste reden is dat ik de weg gebaand heb voor mijn opvolging en andere eerstelijnsspecialisten.”

“Interdisciplinair werken is de toekomst van de zorg”

Huisarts en kaderarts Palliatieve Zorg Carel Veldhoven

Centrum voor Geïntegreerde Zorg

Veldhoven werd al eerder betrokken bij het Team Ondersteunende en Palliatieve Zorg in het Radboudumc door Kris Vissers, hoogleraar pijn en palliatieve geneeskunde in het Radboudumc in Nijmegen. Het team bestaat uit professionals die alle dimensies van de zorg (somatisch, psychisch, sociaal en zingeving) vertegenwoordigen en bespreekt vroegtijdig en multidimensionaal de inzet van palliatieve zorg. Vanuit zijn ervaring met transmurale zorg en samenwerking raakte hij betrokken bij Centrum voor Geïntegreerde Zorg en heeft daar als huisarts een belangrijke rol gekregen bij het vormgeven van de polikliniek voor Passend Zorgadvies, die afgelopen zomer na een pilot een vervolg kreeg.

Polikliniek voor Passend Zorgadvies

De polikliniek Passend Zorgadvies richt zich op patiënten met zeer complexe problemen, die veel klachten en/of ziektes en een slechte kwaliteit van leven hebben en vaak een arts bezoeken, maar bij wie niemand een vinger op de zere plek kan leggen. Deze patiënten worden door twee of drie professionals uit verschillende vakgebieden gezien in een uitgebreide intake. Met behulp van een ‘geriatrische’ vragenlijst, de vragenlijst over positieve gezondheid en het intakegesprek proberen zij de situatie van de patiënt in kaart te brengen. Dat wordt in een groot multidisciplinair overleg besproken met onder meer degenen die de intake gedaan hebben, de eigen huisarts, een geriater, geestelijk verzorger, psycholoog en de behandelend medisch specialist om vervolgens tot een advies over beleid of behandeling te komen.

Positief effect

Vanuit deze polikliniek zijn in de pilotfase achttien patiënten begeleid. Veldhoven vertelt ter illustratie de volgende casus. Een huisarts meldde een patiënt aan met een chronisch pijnsyndroom die hoge doseringen sterkwerkende opioïden gebruikte en thuis nauwelijks meer iets deed. De patiënt had diabetes, hart- en vaatziektes en beroertes in de voorgeschiedenis. Na opname in het ziekenhuis en afbouw van de opioïden, kwam bij de uitgebreide intake een cognitieve stoornis aan het licht. De partner had niet in de gaten dat dit speelde. De patiënt ging naar dagbehandeling en de partner kreeg psychoeducatie.

“Twee maanden later had ik de huisarts aan de lijn, en die had nog maar enkele keren contact gehad met de patiënt, terwijl dat voor de intake meermaals per week was. Dat betekent dat de patiënt veel minder ellende ervaart en een betere kwaliteit van leven heeft.” Inclusief de pilotfase zijn intussen vijftig patiënten begeleid, met bij velen een positief effect. Nu wordt er iedere week wel een nieuwe patiënt aangemeld.  

“Bij opname van een patiënt is overleg tussen de specialist en de huisarts absoluut niet gebruikelijk”

Proactief

“Interdisciplinair werken is de toekomst van de zorg”, aldus Veldhoven, “en dat kan niet zonder de huisarts of wijkverpleegkundige erbij te betrekken. Die hebben een enorme meerwaarde omdat ze kennis van de patiënt en diens thuissituatie hebben, die in het ziekenhuis ontbreekt.” De interdisciplinaire multidimensionale zorg moet bij complexe casuïstiek volgens Veldhoven proactief worden opgepakt. “Bij opname van een patiënt is overleg tussen de specialist en de huisarts absoluut niet gebruikelijk.” Dat hoeft volgens hem ook niet, zolang het om een ‘eenvoudige ingreep of behandeling’ gaat. “Maar bij complexe casuïstiek ben ik er sterk voorstander van om de huisarts of wijkverpleegkundige structureel mee te laten denken met het beleid, ook om in te kunnen schatten wat haalbaar is.

” Drie ‘wezenlijke’ vragen aan de zorgprofessionals in de eerste lijn zijn dan volgens hem van belang. “Hebt u informatie over deze patiënt, die wij niet hebben? Hoe kijk jij aan tegen het mogelijke beleid waar wij aan denken? Stel dat de patiënt weer naar huis gaat, wat is dan nodig om ervoor te zorgen dat het voorgestelde beleid thuis haalbaar is?”

“Huisartsen hebben een andere pragmatiek, kennis en kunde”

Belangrijke speler

Verder is het ook van belang dat de specialist in kwestie zíchzelf drie vragen stelt: “Hoe kan deze patiënt op dit moment het beste geholpen worden? Wie is de belangrijkste zorgverlener hiervoor en als ik dat ben, wie is er dan nog meer nodig om het resultaat te verbeteren? Mijn stelling is dat wanneer een zorgverlener hierover structureel nadenkt, deze zich vaker zal realiseren dat bij complexe patiënten eerstelijnszorgprofessionals een belangrijke speler zijn. De huisarts doet geen pancreasoperatie, maar kan wel meedenken wat het beste is voor de patiënt of wat haalbaar is. Die gedachte probeer ik voor het voetlicht te brengen.” 

Veldhoven sluit af met hoe hoogleraar Vissers zijn werk als huisarts in de kliniek schetste. ‘In academische ziekenhuizen maken we simpele dingen soms ingewikkeld. Jij maakt ingewikkelde dingen vaak simpel.’ Huisartsen hebben een andere pragmatiek, kennis en kunde, die ook in een academisch ziekenhuis meerwaarde heeft”, zo besluit hij.

Lees meer over:


Voor u geselecteerde artikelen

Casus: patiënt met progressieve inspanningsdyspneu

Een patiënt presenteert zich met progressieve inspanningsdyspneu. Voorheen was hij in staat om zonder klachten te tennissen, nu ervaart hij kortademigheid bij stevig doorwandelen. Er is geen sprake van hoesten, sputumproductie of koorts. Wat is uw diagnose?

Uitgebreid bloedonderzoek met één simpele vingerprik

Capillaire bloedafname via een vingerprik blijkt bij meer dan 30 standaardbepalingen een goed alternatief voor venapunctie, concludeerde Martijn Doeleman. “Patiënten kunnen zelf de vingerprik doen. Gewoon thuis, wanneer het hen uitkomt.”

Cultuur­sensitieve zorg in de praktijk: lessen van Mammarosa

Taal- en cultuurverschillen kunnen de communicatie met zorgverleners flink bemoeilijken. Stichting Mammarosa biedt hierin uitkomst. Samia Kasmi vertelt hoe belangrijk cultuursensitieve communicatie is, en hoe artsen hierin het verschil kunnen maken.

‘Er is een trend naar meer visuele informatie’

“Voor patiënten blijkt de juiste toedieningsroute van een geneesmiddel niet altijd vanzelfsprekend te zijn”, vertellen Yara Mangindaan en Nike Everaarts-de Gruyter. Zij hielpen medicijnpictogrammen te ontwikkelen die ondersteunen bij goed gebruik van geneesmiddelen.

Werkbereidheid bij een crisis niet vanzelf­sprekend

Ziekenhuizen kunnen tijdens een crisis niet blind vertrouwen op hun personeel, concluderen Dennis Barten en Lindsy Engels. Werkbereidheid hangt sterk af van verschillende factoren. “Het is belangrijk om te ontdekken wat nodig is om voor te bereiden op crisissituaties.”

Casus: man met dysfonie­klachten

Een 42-jarige man komt op uw spreekuur met dysfonieklachten, twee maanden geleden ontstaan in een periode van veel hoesten. Aan het einde van de dag worden de klachten erger en het is lastig om een lang gesprek te voeren. Wat is uw diagnose?

Integrale geneeskunde in Nederland: tijd voor de volgende stap

Het spreekuur Integrative Medicine van Ines von Rosenstiel is erg populair en ook in andere ziekenhuizen groeit de belangstelling voor een dergelijk spreekuur. Hoe zorgen we ervoor dat IM een structureel onderdeel wordt van de reguliere zorg in Nederland?

Mindfulness in de zorg: allesbehalve zweverig

“Zorg goed voor jezelf. Er is er maar één van.” Dat zei een patiënt ooit tegen longarts Miep van der Drift. Ze weet als geen ander: mindfulness is niet alleen voor patiënten, maar ook voor zorgverleners. Ze geeft tips voor kleine veranderingen met een grote impact.

Medicatie vaak te lang voortgezet na ontslag uit ziekenhuis

Veel patiënten gebruiken in ziekenhuizen voorgeschreven opiaten, benzodiazepines en antipsychotica nog langdurig na ontslag, aldus Judith de Ruijter. “We geven artsen de tip om, als ze bij ontslag nieuwe medicatie voorschrijven, al meteen na te denken over stoppen.”

‘Impliciete sturing kan samen beslissen verstoren’

Het proces van samen beslissen kan worden verstoord door onbewuste aansturing op een bepaalde behandeling, aldus Anneleen Timmer en Suzanne Festen. “Misschien gaan veel behandelaars er onbewust vanuit dat de patiënt alles op alles wil zetten om de ziekte te bestrijden.”