Dosis optimalisatie bij geneesmiddelen voor kinderen
Wetenschappers aan de Universiteit van Liverpool en het Alder Hey kinderziekenhuis proberen de vraag: ‘Hoe geef je de optimale dosering van een medicijn aan kinderen?’, op te lossen. Zij onderzochten daarvoor de behandeling van kinderen met het groeihormoon (GH). De resultaten van het onderzoek van pediatrisch klinisch farmacoloog dr. Dan Hawcutt et al., staat in PLoS ONE van deze maand.
Geneesmiddelen hebben verschillende effecten op verschillende mensen. Het effect van een geneesmiddel op kinderen kan daarbij variëren door veranderingen die plaatsvinden tijdens de groei en ontwikkeling. Historisch gezien, ligt de focus daarbij niet op de klinische ‘kinderfarmacologie’, en zijn er nog altijd veel onbekende factoren bij het optimaliseren van de dosering bij kinderen, ongeacht welk middel.
Obesitas
De wetenschappers onder leiding van dr. Dan Hawcutt, een van de 6 getrainde pediatrische klinische farmacologen in het land, keken naar groeihormoon (GH), een duur geneesmiddel dat regelmatig wordt voorgeschreven bij kinderen. Lichaamsgewicht is een zeer belangrijke factor binnen de kinderfarmacologie, wanneer het gaat om dosisoptimalisatie. Een groot deel van de kinderen wereldwijd is te dik. Het aandeel obese kinderen neemt steeds verder toe. Echter de verschillen per land in Amerika: 16,9% versus Denemarken: 0,5% zijn enorm en hangen vaak samen met opvoeding en (eet)cultuur. Over het algemeen wordt de dosering van geneesmiddelen voor kinderen veelal gebaseerd op het totaal lichaamsgewicht (TBW). Door obesitas kan deze dosering echter moeilijk zijn vast te stellen.
Verdeling
Wanneer een geneesmiddel wordt opgenomen in de bloedbaan, circuleert het door het lichaam naar de weefsels. Wanneer het wordt opgenomen, zijn de meeste geneesmiddelen volgens dr. Hawcutt niet gelijkmatig verdeeld door het lichaam. De water oplosbare middelen, blijven vaak circuleren in het bloed en komen uiteindelijk in de vloeistoffen die de cellen omgeven. De vet oplosbare middelen hopen zich eerder op in het vetweefsel en er zijn tot slot ook geneesmiddelen die zich ophopen in bepaalde weefsels, waardoor het soms als een reservoir dient voor het geneesmiddel.
Gevolgen
Bij de studie gepubliceerd in PLoS One werd gekeken naar de dosering GH die kinderen ontvingen en vervolgens naar het effect op de groei, en ook hoeveel van een eiwit genaamd IGF-1 werd aangemaakt (deze staat mogelijk in verband met schadelijke gevolgen op latere leeftijd, wanneer het te hoog is). De voordelen werden gerelateerd aan de dosering, maar bij de zwaarste kinderen met de grootste BMI/TBW was er een maximum-effect waarbij er geen winst meer kon worden gemaakt. Door de dosering te verhogen, ging ook het IGF-1 omhoog. IGF-1 is dus mogelijk een geschikte biomarker voor het vaststellen van de optimale dosering bij individuele kinderen.
Besparen
Dr. Hawcutt: “Onze studie laat zien dat je met nieuwe doseringsmethoden een aantal kinderen kunt helpen met de laagste en hoogste BMI, waarbij je de schadelijke effecten minimaliseert. Deze doseringsstrategie kan tevens veel geld besparen, wanner je per kind individueel naar de kenmerken kijkt die betrokken zijn bij de verwerking van het geneesmiddel in kwestie.”
Bronnen: www.journals.plos.org/
actueel, kindergeneeskunde