Dr. Bakker: ‘Ik mis u!’
Dr. Christiaan Bakker, dermatoloog in ziekenhuis het Nij Smellinghe, schrijft over de bevreemdende ervaring van weinig / geen mensen op de polikliniek in het ziekenhuis als gevolg van COVID-19. Deze column is eerder gepubliceerd in het Friesch Dagblad en op de website van het Nij Smellinghe.
“In nieuw tempo beweeg ik me over het asfalt. De weg is leeg, maar het lege gevoel is niet weg. Ik passeer een enkele vrachtwagen. Ik kijk met ietwat jaloerse bevreemde blik naar de vlucht ganzen boven me. Anderhalve meter van elkaar. Voor hen is niks anders. Voor onze soort bijna alles, lijkt het wel.”
(Foto gemaakt door de Franeker Fotograaf Jan Edwin Geertsma van Say Wad)
Stil
“Auto’s lijken in de woonwijk tegenwoordig op stacaravans op eigen erf. Het normaal zo drukke parkeerterrein oogt nog niet opgeleverd. De polikliniek staat er echter nog als vanouds. Mijn pasje doe ik voor de zekerheid een tweede keer langs de deur, maar die opent al bij de eerste. De polikliniek is als een museum, voor openingstijd. Stil. Kil.”
Geluidloze omgeving
“Hoe verder ik loop, hoe duidelijker het wordt. De groeten in de gang ontbreken, de nieuwsgierige blikken opwaarts zijn er niet bij de wachtruimte. Ik kan alle stoelen tellen. De vragen waar nu toch die polikliniek nummer 21 of 26 is en de vraag naar de uitweg in het labyrint, ze hangen niet in het rond. Nergens de dagelijks terugkerende norse blik dat ik toch echt niet de vrouwelijke dokter Bakker ben. De plekken van de secretaresses zijn vacant. Het Frysk danst niet meer als melodie langs de muren. De opmerkingen dat ik te weinig of juist te veel columns schrijf, zijn verdwenen. Ik vergeet bijna dat ik op de zoon van huisarts Bakker in Appelscha lijk, nu ik er niet meer wekelijks aan wordt herinnerd. Zelfs de vraag of ik weet waar het toilet is, zou een welkome zijn in deze steriele geluidloze omgeving.”
Pijn in het hart
“Ik kom bij mijn kamer, open de deur en ga even zitten. Het is mij volkomen duidelijk. En ik zal er niet omheen draaien en het gewoon eerlijk zeggen: ik mis u. Het is natuurlijk goed dat u er niet bent. Maar ik mis u. Het is verstandig dat u hier, als het niet nodig is, even niet komt. Maar ik mis u wel. En met pijn in het hart is en blijft de conclusie voorlopig dat het het beste is dat wij elkaar even een tijd niet meer zien. Ook niet vriendschappelijk, even geen contact meer. Behalve dan per schrijvende pen, bedenk ik mij.”
Als het nodig is…
“Ik kijk naar het lege polischerm voor me op de computer. Ik denk er aan hoe ik meestal het gesprek afsluit in de normale wereld: hopelijk niet tot ziens in het ziekenhuis. Maar voeg daar in deze vreemde tijd met nadruk aan toe: als het voor uw (algehele) gezondheid of vanwege klachten misschien nodig is, kom dan vooral wel!”
Christiaan Bakker is dermatoloog in ziekenhuis Nij Smellinghe