Een patiënt die je bijblijft, die impact heeft. Gezien de toenemende mondigheid en soms zelfs veeleisendheid van veel patiënten en familieleden zou kunnen worden vergeten dat anderen juist uiterst bescheiden zijn. En daardoor mogelijk niet of niet tijdig de benodigde zorg krijgen. Dr. Janneke Tekstra, reumatoloog in UMC Utrecht, denkt nog weleens terug aan de jongen die mede overleed als gevolg van terughoudendheid. “Na die ervaring heb ik liever dat iemand drie keer te veel aan de bel trekt dan één keer te weinig.”
“Voorafgaand aan de driejarige opleiding tot reumatoloog volg je drie jaar de opleiding tot internist”, vertelt reumatoloog dr. Janneke Tekstra. “In die tijd had ik eens een nachtdienst op kerstavond. Op een geven moment werd me gevraagd naar de SEH te gaan om een jongen te zien die zonet was binnengebracht. De patiënt, zeventien jaar was hij, had koorts en was hoesterig en kortademig. Zijn ouders waren er ook. Ze verontschuldigden zich bijna voor hun komst; het was vast een griepje…”
Reumatoloog dr. Janneke Tekstra
Petechiën
Tekstra besloot bloedgas te prikken. “Na de analyse in het lab was snel duidelijk dat het zuurstofgehalte in het bloed zeer laag was. Zó laag, dat ik even dacht per ongeluk in een veneus vat te hebben geprikt. Ik wilde dit uitsluiten en besloot opnieuw te prikken om zeker te weten dat het bloedgas was uit het arteriële vaatstelsel. Op dat moment zag ik kleine blauwe puntjes op de huid: petechiën, oftewel een veelvoorkomend symptoom van sepsis. Tijdens de eerste keer had ik die niet gezien, omdat de jongen een getinte huidskleur had.”
