Een patiënt die je altijd bijblijft, een patiënt die impact heeft gehad. Elke arts herinnert zich er daar wel één van. Huisarts Peter Leusink is de eerste patiënte die hem om euthanasie vroeg altijd bijgebleven. “Het is eng, want je komt dicht bij de patiënt te staan. Maar het gaat om ‘nabijheid met behoud van afstand’.”
Peter Leusink (58), huisarts, seksuoloog NVVS en onderzoeker zag als beginnend huisarts nogal op tegen euthanasie. Totdat die ene patiënte zich meldde. “Ik ben inmiddels 23 jaar huisarts in Gouda en in het begin van mijn carrière was ik zo laf om euthanasie steeds voor mij uit te schuiven. Tot ik deze vrouw tegenkwam die mij liet zien dat het een normale behandeling is”, vertelt hij. “Ik wilde haar daarvoor destijds bedanken, maar ze wist niet dat ze voor mij de eerste was.”
Hersentumor
Het begon met een jonge vrouw op het spreekuur. “Ze had klachten van het bewegingsapparaat en kon niet meer goed uit haar woorden komen. Dit was vreemd want ze was een actieve vrouw die marathons liep en vol in het leven stond. Ze was getrouwd, had werk en kinderen in de puberleeftijd. De klachten klopten niet, dus heb ik haar doorverwezen naar de neuroloog. Ze bleek een hersentumor te hebben. Ze werd twee jaar behandeld, is geopereerd en kreeg nabehandelingen en radiotherapie. Er volgde een fors recidief, en toen bleek ze inoperabel. De behandeling werd vrij snel palliatief van opzet. Ze kreeg daarbij anti-epileptica en dexamethason. Ze ging vrij snel achteruit. Met name in de communicatie.”
Euthanasie
“Ze kwam in de praktijk met de papieren voor euthanasie en vroeg m
