DOQ

Gynaecoloog dr. Boss schrijft over zijn praktijkervaringen: “‘Ik hoop dat je heel gelukkig wordt en me kunt vergeven”, fluisterde ze’

Gynaecoloog dr. Erik Boss uit het Maxima Medisch Centrum schrijft over de mooie maar ook verdrietige dingen die hij meemaakt in zijn gynaecologenpraktijk. Deze verhalen zijn gebundeld in ‘Gyn & Ongyn, wonderlijke belevenissen van een gynaecoloog’. Als voorproefje publiceert DOQ drie van zijn verhalen. Dit eerste verhaal gaat over een trieste zwangerschap.

Gynaecoloog dr. Erik Boss

Van een Afstand

Redelijk zelfverzekerd kwam ze de volle wachtkamer binnen. Een jonge, blondgekrulde vrouw met een krachtige maar toch ook haast kwetsbare uitstraling. Je moest goed kijken om te zien dat er in haar buik een bijna voldragen zwanger- schap zat. Het was niet haar eerste zwangerschap. Ze was al eerder bevallen en reeds moeder van een bijna vier jaar oud jongetje. Bij de zwangerschapscontroles was ze altijd keurig op tijd. Ondanks het feit dat ze anderhalf uur moest rijden in een vaak stinkende volgepropte bus en trein.

Ze doodde de tijd in de met oranje plastic klapstoeltjes uitgedoste wachtkamer meestal met het verveeld doorbladeren van een van de altijd net iets verouderde tijdschriften die daar lagen. Tijdens de controles trof ze zelden hetzelfde doktersgezicht als de keer ervoor. Ze vroeg altijd naar de waarden van de bloeddruk en de groei van de buik. Ja, alles ging naar wens deze tweede zwangerschap. Alles, op iets wezenlijks na. Ze wist één ding zeker, er was geen twijfel.

De dagen werden korter terwijl de zwangerschapsweken vorderden. Hoewel ze zoveel mogelijk haar dagelijkse leven probeerde te leven, begon het schoppende wezentje in haar buik steeds duidelijker en vaker haar aandacht te vragen. Of ze dat nu wilde of niet. Heel af en toe praatte ze tegen de opbollende buik, die ze onder net iets te ruime kleding probeerde te verbergen, zonder duidelijke emotie en op een bijna zakelijke toon.

De dag van de bevalling naderde en ze was er klaar voor. Het was als een operatie die ze moest ondergaan, waarbij ze geholpen ging worden aan iets in haar lichaam dat er niet had horen te zitten. De tas in de gang stond klaar met daarin een verkreukeld puzzelboekje, waarvan ze bij het inpakken al wist dat ze er niets mee ging doen. Verder haar blauwe satijnen pyjama die ze het jaar daarvoor onder de kerstboom had gevonden en een toilettas met een paar noodzakelijke dingen. Niet veel; lang zou ze niet weg zijn.

De bevalling verliep zonder problemen: ze pufte, ontsloot en perste wanneer haar gevraagd werd. Het ontging mij niet dat de ervaren verpleegkundige met de korte witte sokjes en de net iets te rode lippen haar af en toe wat meelijwekkend aankeek. De patiënte merkte dat ook, maar negeerde het en concentreerde zich zoveel mogelijk op de weeën die zich inmiddels om de twee minuten aandienden. Er was gedurende de hele bevalling geen enkel teken van verlies van controle bij haar te bespeuren. Toen de klus geklaard was wierp ze wat verwonderd een blik op de kleine, natte en bloederige dochter die ze net had gekregen. Ze legde de naar beneden getrapte dekens weer over zichzelf heen. De verpleegkundige vroeg ze om een glas appelsap, thee en iets te eten. Nogmaals keek ze naar de wat knorrende geluiden makende baby, die verder rustig in een bedje op nog geen meter afstand van haar aan het felle licht leek te wennen.

Ze draaide zich iets om, richting de inmiddels bijna slapende baby. Met een korte beweging trok ze het bedje een beetje naar zich toe en gaf een bijna reflexmatige kus op het met een wit katoenen mutsje bedekte voorhoofd.

De verpleegkundige stond op dat moment met de rug naar haar patiënte, terwijl ze de laatste notities in het dossier maakte over het geringe bloedverlies tijdens de bevalling en het gewicht van het kind. Wij hoorden hoe de jonge moeder heel zachtjes, bijna fluisterend, tegen de baby sprak.

‘Sorry hoor, maar ik kan niet anders. Ik hoop dat je heel gelukkig gaat worden en een geweldig leven krijgt en me kunt vergeven’.

Met korte en net iets te snelle passen haastte de verpleegkundige zich de verloskamer uit, op zoek naar appelsap, thee en iets te eten. En ik? Ik was opgelucht dat ik op dat moment de kamer kortdurend kon verlaten.

Sommige situaties zullen nu eenmaal nooit wennen, hoe lang je ook in dit vak werkt.

Dit verhaal komt uit het boek ‘Gyn & Ongyn, wonderlijke belevenissen van een gynaecoloog’, geschreven door gynaecoloog dr. Erik Boss, Maxima Medisch Centrum. Uitgeverij Ambilicious, prijs 14,95

Auteur: gynaecoloog, dr. Erik Boss, Maxima Medisch Centrum

Over gynaecoloog Erik Boss
Erik Boss (1967) twijfelde tijdens zijn schooljaren tussen een loopbaan in de journalistiek of in de geneeskunde. Het werd de laatste. Ondanks zijn grote passie voor het vak gynaecologie bleef schrijven zijn tweede liefde. Zo schrijft hij een medische column voor het weekblad Privé. Gyn & Ongyn is zijn debuut als auteur van korte verhalen


Waar gaat ‘Gyn & Ongyn” over?
Een gynaecoloog is dagelijks zeer intiem betrokken bij zowel het begin als het einde van het leven en alles wat daartussen zit. De veelzijdigheid van het vak maakt dat een gynaecoloog in vreemde, ontroerende, vrolijke, bizarre, zenuwslopende en intens verdrietige situaties terechtkomt. Deze verzameling waargebeurde verhalen uit de dagelijkse praktijk geeft op luchtige, maar ook indringende wijze met een lach en een traan een kijkje achter de schermen van het bijzondere leven van een gynaecoloog.

 

Lees meer over:


Voor u geselecteerde artikelen

Casus: man met koorts, malaise en huiduitslag

Een 36-jarige man heeft klachten van koorts, malaise en huiduitslag. Hij is 3 weken geleden teruggekeerd van een vakantie naar Bangkok. Wat is uw diagnose?

Spraakherkenning zorgt voor minder administratielast

Spraakherkenning leidt tot snelle, efficiënte dossiervoering voor de arts. Harm Wesseling legt uit hoe dit in de praktijk wordt gebruikt en welke winst er behaald kan worden. “Artsen kunnen eerder hun rapportage afronden. Dat hoeven ze dan niet ’s avonds nog te doen.”

Verlies­sensitief werken in de zorg

Artsen: herken en erken verlies bij de patiënten, stelt Herman de Mönnink. Hiermee kunnen leed en complicaties worden voorkomen. “Op het moment dat je ruimte neemt voor je eigen emotionele werkstress, kun je ook ruimte nemen voor de kant van de patiënt.”

Casus: patiënt met pijnlijke oorschelp en gewrichtsklachten

Dit is de tweede keer dat u deze 32-jarige patiënt ziet met dezelfde klacht. Vandaag gaat de pijnlijke rechter oorschelp ook gepaard met gewrichtsklachten. Het gehoor is goed en patiënt heeft geen neusobstructie of een inspiratoire stridor. Er is geen trauma in de anamnese. Wat is uw diagnose?

Casus: man met buikklachten en veranderd defecatiepatroon

Een man wordt gestuurd naar de polikliniek in verband met geleidelijk toenemende buikklachten met een verandering van het defecatiepatroon. Er is een normale eetlust, geen vermagering. Er is geen bloedverlies per anum. Bij lichamelijk onderzoek worden geen afwijkingen gevonden. Wat is uw diagnose?

AI-gestuurd model verbetert doorstroom

Esther Janssen ontwikkelde een AI-gestuurd model dat voor de operatie al voorspellingen doet over het ontslagmoment van een patiënt en de benodigde nazorg, en zo de doorstroom te verbeteren. “Hiermee kun je eerder schakelen, door nazorgpartners te benaderen.”

SPAT voor allergietesten

Senne Gorris bedacht de SPAT: een automatische machine die alle allergiekrasjes in een keer zet. Dit maakt de testen betrouwbaarder en sneller. “De resultaten zijn na een kwartier bekend en overal waar de SPAT wordt gebruikt zijn de testen en dus de uitslagen gelijk.”

Machte­loosheid drijft artsen tot ‘medische gas­lighting’

De uitdrukking ‘medische gaslighting’ popt steeds vaker op in discussies onder ontevreden patiënten en in de medische wereld zelf. Marlies van Hemert legt uit wat dit betekent en hoe om te gaan met de patiënt als een diagnose uitblijft. “Bescheidenheid helpt.”

Casus: patiënt met probleem bij uitsteken tong

Uw 24-jarige ietwat schuchtere patiënt 'steekt' zijn tong direct naar u uit als u vraagt wat u voor hem kan doen. Daarna vervolgt hij dat hij maar één probleem heeft... Wat is uw diagnose?

‘Toen ik weer een witte jas aan mocht, telde ik weer mee als mens’

Vluchtelingstudenten kunnen in het UMCU hun geneeskundestudie afmaken. Dit helpt hen, maar is ook zinvol voor de Nederlandse arts, vertelt Eva Stortelder. “Er is heel veel behoefte. Het gaat om honderden potentiële collega’s die toegang tot het medisch netwerk willen.”


0
Laat een reactie achterx