Het recent verschenen boek ‘Met het einde in zicht’ bevat praktijkverhalen en handvatten over communiceren met ongeneeslijk zieke mensen en hun naasten in de palliatieve fase. Als ‘voorproefje’ publiceert DOQ.nl twee praktijkverhalen uit het boek. In dit tweede verhaal vertelt huisarts Willemjan Slort over een huisbezoek aan mevrouw Kraal, die hij eigenlijk het liefst nooit meer zou willen zien.
Huisarts Willemjan Slort
Krampen in de buik
Met lood in mijn schoenen loop ik van de auto naar de voordeur van het huis van meneer en mevrouw Kraal. Ze wonen aan een brede laan met aan beide zijden een trottoir, dan een rij bomen en daarachter tuinen met ruime twee-onder-een-kapwoningen. Ik bel aan en hoor de beltoon klingelen in het huis. Tegen beter weten in hoop ik dat er niet zal worden open gedaan. Maar al snel hoor ik geluiden vanuit de woning en door het glas in de voordeur zie ik meneer Kraal door de gang naar mij toe komen lopen. Hij zwaait de deur open. ‘Goedemiddag dokter, fijn dat u er bent.’
‘Ja, ik kom weer naar uw vrouw kijken.’
Meneer Kraal gaat me voor en zo lopen we achter elkaar door de ruime gang naar de woonkamer, waar mevrouw Kraal in een stoel zit. De afgelopen weken is mijn collega telkens bij haar op huisbezoek geweest. Ik schrik als ik zie hoeveel ze is afgevallen sinds de laatste keer dat ik haar bezocht. Ze blijft zitten als we elkaar een hand geven. ‘Ah, dag dokter, fijn dat we u ook weer eens zien.’
‘Ja, dat is inderdaad al een heel tijdje geleden. U vindt het toch wel goed dat mijn collega en ik de bezoekjes aan u
