Wils(on)bekwaamheid is geen vaststaand gegeven maar een dynamisch concept. Iemands wils(on)bekwaamheid is op ieder moment afhankelijk van de voorliggende vraag, de kennis over het betreffende onderwerp en het vermogen die kennis toe te passen op de eigen situatie. “In het tijdperk van Samen Beslissen zouden zorgverleners zorgvuldig de wilsbekwaamheid van patiënten moeten nagaan”, stelt internist en ethicus Rozemarijn van Bruchem.
“Alleen mensen die zijn overleden of in een diep coma verkeren, zijn 100% wilsonbekwaam. Alle andere mensen hebben een zekere mate van wilsbekwaamheid. Neem een diep dement persoon. Die is met grote waarschijnlijkheid onbekwaam ten aanzien van het weloverwogen beantwoorden van de vraag: ‘Wilt u deze ingewikkelde operatie ondergaan?’ Maar diezelfde persoon kan nog heel bekwaam zijn om de vraag ‘Wilt u een kop koffie of een kop thee?’ te beantwoorden. Ook een baby is in staat enigszins aan te geven wat zij of hij wel en niet prettig vindt. Anderzijds kan iemands wilsbekwaamheid tijdelijk sterk verminderen, bijvoorbeeld door ziekteverschijnselen of hevige emotie. Nog een voorbeeld: ondanks dat ik hoogopgeleid en gepromoveerd ben, ben ik volstrekt onbekwaam om in een gesprek met een automonteur te kunnen aangeven wat er met mijn auto moet gebeuren.”
“Om wilsbekwaam te zijn moet iemand eerst beschikken over voldoende kennis over het betreffende onderwerp”
Internist en ethicus Rozemarijn van Bruchem
Vier criteria
Kortom, Rozemarijn van Bruchem, internist ouderengeneeskunde en ethicus in het Erasmus MC, wil hiermee maar aangev
