Als een lichamelijke klacht een onorthodoxe oorzaak heeft en de patiënt er bovendien niet continu door wordt geplaagd, staat de arts voor een grote uitdaging. Prof. dr. Harry Crijns, die eind vorig jaar afscheid nam als afdelingshoofd en hoogleraar Cardiologie van het Maastricht UMC+, vertelt over een vrouw bij wie het een aantal jaren duurde voordat hij het euvel had ontdekt. Wat hij ervan leerde? “Binnen onze dagelijkse routines is er vaak weinig tijd voor, maar probeer toch ruimte te maken om out of the box te denken.”
Ongeveer tien jaar geleden kwam een patiënt bij cardioloog prof. dr. Harry Crijns die een behandeling tegen hartritmestoornissen had ondergaan in een ander medisch centrum. “Bij deze vrouw van middelbare leeftijd was ablatie toegepast, maar die was niet helemaal goed verlopen”, vertelt hij. “Daardoor waren de ritmestoornissen slechts deels verdwenen. Daarnaast had de ablatie schade veroorzaakt die leidde tot geleidingsproblematiek; het hart kon de prikkels niet meer voldoende doorgeleiden. Op den duur was de geleidingsstoornis van dien aard, dat medicatie niet volstond en we besloten tot plaatsing van een pacemaker.”
Cardioloog prof. dr. Harry Crijns
Geen angina pectoris
Na de ingreep had de vrouw af en toe pijn op de borst, waarvoor ze hartrevalidatietherapie volgde. Crijns: “Helaas hielp dat niet. Bij pijn op de borst ben je als cardioloog al snel geneigd te denken aan angina pectoris, maar dat had ik uitgesloten met een inspanningstest en een CT-scan. De kransslagader was normaal. Ik moest dus verder kijken. Gaandeweg kreeg ik de indruk dat de vr
