Reumatoloog in opleiding Rouwendal schrijft over haar ervaringen: ‘De opleidingstrein dendert voort; heb ik de juiste keuzes gemaakt?’

Ilse Rouwendal, reumatoloog in opleiding in het Medisch Spectrum Twente, is genomineerd voor de A2Award. Dit is een schrijfwedstrijd voor aios met dit jaar als thema ‘Opleiden is netwerken’. Rouwendal schrijft over de denderende opleidingstrein waar zij op is gesprongen, zonder van tevoren te weten wat haar allemaal nog te wachten stond. Lees hieronder haar persoonlijke verhaal.

“Vers vanuit de schoolbanken ben ik op de opleidingstrein gesprongen. Een netwerk van sporen en stations. Ik kende de bestemming, maar welke stations en overstappen ik onderweg tegen zou komen had ik minder goed voor ogen. Al snel wordt me duidelijk dat de trein met grote vaart doordendert.

Ik ‘mocht’ iets vroeger de dienst in dan normaal. Wat ben ik blij met de no-nonsense eerste harthulp-verpleegkundige als mijn eerste ‘astma cardiale’ binnenkomt. “Dokter, zal ik patiënt vast nitro en morfine geven, wil je CPAP starten en hoeveel furo, 80?” Eh, ja, ja en ja, graag. Gelukkig heb je als jonge aios een netwerk van ervaren verpleegkundigen om je heen, die al menigeen door hun eerste dienst heen geholpen hebben.

Duisternis en lichtpuntjes

Mijn eerste stage: zaalstage interne/oncologie. Duisternis en lichtpuntjes liggen hier dicht bij elkaar. Mevrouw is 44 jaar en heeft uitgezaaid pancreaskopcarcinoom, een doodvonnis. Echter ook nog hoop, hoop dat zij nog iets langer van haar jonge kinderen zal mogen genieten. Helaas, ernstig ziek van een bijkomende infectie komt ze binnen. De verpleegkundigen en ik weten gelijk: dit gaat niet meer lukken. Aan mij de taak om dit verschrikkelijke nieuws te brengen. Haar verwijt: “Je zet gewoon een kruisje achter mijn naam!” doet immens pijn. Na een lang gesprek accepteert ze dat ze naar huis gaat. Tranen verbijtend lopen de verpleegkundige en ik weg, zacht zegt de verpleegkundige: “Wat deed jij dit goed”, en bij de teampost aangekomen laten we beiden de tranen de vrije loop. Maar dan, hoe krijg je iemand vandaag nog thuis? Er blijkt een fantastisch netwerk te bestaan. Met verpleegkundigen, transferpunt, medische thuiszorg, apothekers en huisarts hebben we in een paar uur alles geregeld: Mevrouw gaat naar huis. ‘s Avonds is haar man nog even op de afdeling, thuisgekomen bij haar kinderen heeft mevrouw rust gevonden, is ze dankbaar thuis te zijn. Anderhalve dag later is ze overleden.

Nog steeds in de goede trein

Ondertussen dendert de trein voort, de interne vooropleiding slechts een station op weg naar mijn bestemming. Collega’s besluiten over te stappen. Ik heb geen tijd om na te denken, maar mijn gevoel zegt dat ik nog altijd in de goede trein zit. In de vervolgopleiding blijft dit gevoel, alleen die exacte bestemming… ik heb nog geen idee! Gelukkig blijkt ook in de vervolgopleiding sprake van een fantastisch netwerk. De doktersassistente die weet dat sommige patiënten extra tijd nodig hebben en de verpleegkundige die alvast ziekteactiviteitsscores afneemt. Ze helpen enorm, ik leer er veel van. Nieuwe stations komen voorbij, welke eindbestemming moet ik kiezen? De trein dendert voort en ik weet het niet.

Onverwacht tijd op het ‘rangeerterrein’

En dan gebeurt het, 24 weken zwanger van een tweeling wordt mijn trein tijdelijk verplicht op het rangeerterrein gezet en dan heb je het opeens… Tijd.

Tijd om na te denken over wat voor dokter ik wil zijn. Heb ik de juiste keuzes gemaakt, nooit getwijfeld, maar had ik dat juist wel moeten doen? De verplichte rust komt goed uit, er komt een aantal belangrijke theorie-examens aan, dus heb ik tijd om te studeren. De dag voor mijn theorie-examen echografie word ik opgenomen, maar dat examen zál ik doen, en weer zijn het verpleegkundigen die dit tijdens de opname mogelijk maken. Nog even snel studeren en liggend in een ziekenhuisbed denk ik: “Shit, wat heb ik zin een echo heup te maken” en ik weet, ik hoef niet over te stappen, ik heb het juiste vakgebied gekozen! De eindbestemming: reumatoloog met profilering echografie.

Enkele weken later heb ik mijn examens gehaald en ben ik twee prachtige kinderen rijker, enkele maanden later begin ik vol vertrouwen aan de rest van mijn opleiding.”

 

De A2Award is bedacht door De Jonge Specialist en de Academie voor Medisch Specialisten en bedoeld om aios in het zonnetje te zetten. Om mee te dingen werden aios uitgenodigd om een kort en inspirerend verhaal te schrijven over wat hen motiveert om zich elke dag voor honderd procent in te zetten, of om mensen in beweging te krijgen, of waar hun hart harder van gaat kloppen tijdens het werk of in de opleiding.

Bron: NVR

Lees meer over: