Patiënten met acuut hypoxemisch respiratoir falen als gevolg van COVID-19 hebben bij behandeling in wakkere buikligging minder kans op therapiefalen en hoeven minder vaak geïntubeerd te worden. Deze resultaten van een open-label meta-trial van zes studies verschenen in The Lancet Respiratory Medicine.
Een groot aantal patiënten met COVID-19 heeft een ernstig ziektebeloop, gekenmerkt door progressief hypoxemisch respiratoir falen, waarvoor invasieve mechanische beademing nodig is. Bij patiënten die zijn geïntubeerd en matig tot ernstig acuut respiratoir distress syndroom (ARDS) hebben, is buikligging een effectieve manier om de oxygenatie te verbeteren en het overlijdensrisico te verminderen.
Observationele en kleine pilotstudies
In observationele studies van niet-geïntubeerde patiënten met ARDS blijkt een wakkere buikligging gepaard te gaan met een verbeterde oxygenatie. Dit verband is ook gevonden bij patiënten met ernstige COVID-19. Twee kleine pilotstudies onderzochten de haalbaarheid van wakkere buikligging bij niet-geïntubeerde patiënten, maar waren niet krachtig genoeg om een verbetering van de oxygenatie, escalatie van de ademhalingsondersteuning of sterfte aan te tonen. Ondanks een gebrek aan grootschalig gerandomiseerd gecontroleerd bewijs voor een effect op de uitkomsten van patiënten is er steeds meer interesse voor wakkere buikligging.
Respiratoir
De Awake Prone Positioning Meta-Trial Group wilde vaststellen of een wakkere buikligging de kans op therapiefalen vermindert, gedefinieerd als overlijden of intubatie, bij patiënten met ernstige COVID-19 acuut hypoxemisch
