De coronapandemie onderstreept nogmaals de noodzaak van verregaande samenwerking in de gezondheidszorg. Gefragmenteerde organisatie is fnuikend, regionale samenwerking wordt het nieuwe leidende principe. Dit vraagt van huisartsen en andere eerstelijns zorgprofessionals om heroriëntatie op de eigen praktijk, maar ook op de wijkgerichte en regionale samenwerking. Welke kennis en competenties moeten zij hiervoor hebben? Om hierin te voorzien, start het Jan Van Es Instituut (JVEI) eind maart met de 4e leergang ‘Leiderschap in een veranderende eerstelijnsomgeving’. Marc Bruijnzeels, directeur van het JVEI, neemt de module over ontwikkelingen in de eerstelijnszorg voor zijn rekening. In dit artikel geeft hij een vooruitblik.
De ontwikkeling naar meer regionale samenwerking is al een aantal jaar gaande en zal zich komende jaren verder doorzetten. Begin deze eeuw zijn huisartsen in organisaties gaan samenwerken voor de ANW-zorgverlening en later voor de chronische zorg. Voor de wijkgerichte samenwerking zijn gezondheidscentra een belangrijke voorloper en stimulans.
(Foto: Pixabay)
Tussen de domeinen
In de organisatie rond de ziekenhuiszorg zijn de fusiegolf en de vorming van het Medisch Specialistisch Bedrijf een dominante ontwikkeling geweest. Deze beide ontwikkelingen worden noodzakelijk geacht om de steeds toenemende zorgvraag (het gevolg van demografische, epidemiologische en technologische ontwikkelingen) via een meer gecoördineerde regionale samenwerking aan te kunnen. In de huisartsenzorg is de beleidsregel Organisatie en Infrastructuur daarbij stimulerend en dwingend tegelijkertijd. In de ziekenhuiszor
