DOQ

‘Zoveel artsen willen hun bezieling terug’

Marieke Gielen werkt onder de naam ‘Dokter Marieke’ als zelfstandig MDL-arts. Ze is ook inspirator en opleider voor collega-artsen die hun bezieling weer terug willen. Zelf is ze van ver gekomen. “Mijn patiënten zien nu een ontspannen arts.”

Haar loopbaan bevat een tot de verbeelding sprekende carrièreswitch. Na ruim tien jaar werken als Maag-Lever-Darm-arts in het ziekenhuis gooide Marieke Gielen het roer om. Toch noemt zij het geen echte switch, eerder een andere manier van werken. “Ik heb mijn bezieling terug en wil nu een bruggenbouwer zijn tussen de reguliere zorg en het bredere zorgveld”, vat ze haar missie samen.

“Stoppen raakt aan je imago, aan je identiteit”

MDL-arts Marieke Gielen

Twee burn-outs

Gielen volgde een min of meer uitgestippeld pad van studeren, specialiseren, hard werken en geld verdienen. Haar keuze voor geneeskunde was niet verrassend, als kind wilde ze al mensen helpen en trok ze zich het leed van de wereld aan. Ze werkte als MDL-arts in het Amstelland Ziekenhuis toen ze beetje bij beetje ontdekte dat er iets niet klopte.
“Ik voelde vooral wrijving’, legde ze uit. “Zeventig procent van de patiënten die ik zag had vage klachten. Ik kon de oorzaken ervan niet achterhalen, alleen symptomen bestrijden. Dat leidde tot onvrede. Hoe ging ik dit veertig jaar volhouden? Het antwoord was wel duidelijk, ik moest stoppen. Maar stoppen raakt aan je imago, aan je identiteit. Het was een proces van jaren totdat twee burn-outs een groot cadeau bleken te zijn. Ik stopte in het ziekenhuis en ging als zelfstandig arts verder.”

“We houden iets in stand wat niet in stand kan blijven”

Eigen praktijk

Ze werkt in haar praktijk ‘Dokter Marieke’ met een eigen aanpak. Haar patiënten hebben vaak chronische maag- of darmklachten. “Ze komen bij mij met een verwijzing, mijn zorg wordt gewoon vergoed. Ik neem een uur de tijd voor een consult en een halfuur voor een controle. Ik ben rustig, mijn patiënten zien nu een ontspannen arts. Ik ben er niet om iets snel te fixen, ik doe geen diagnostiek meer, geen echo’s, geen bloedonderzoek.”
Wat doet ze wel? “Ik zorg ervoor dat patiënten zichzelf verantwoordelijk voelen voor hun gezondheid. Ik coach ze, motiveer ze. Ik stel vragen, ook tussen de regels door, en dan ontstaat er iets moois. Iemand zei laatst tegen me over mijn aanpak: ‘Je hebt je dokterstas nog en daar heb je wat nieuwe instrumenten bij gestopt’. Dat is ook hoe ik het voel.”

Systeem

Nu ze buiten het systeem van het ziekenhuis werkt, komt Gielen tot de conclusie dat dat systeem niet houdbaar is. “We houden iets in stand wat niet in stand kan blijven”, stelt ze. “Het staat op springen. Hoe kan dit doorgaan? Consulten van tien minuten met een arts die niet heeft geluncht, die eigenlijk naar de wc moet, maar toch maar doorgaat. Artsen moeten in zo’n systeem een ander helpen, terwijl ze zelf leeg- en vastlopen.”

Ondertussen zien medisch specialisten volgens Gielen steeds meer mensen met chronische klachten. Die voelen onvrede omdat de arts hen niet snel van hun klachten kan afhelpen. “Dat kun je die patiënten niet kwalijk nemen”, legt ze uit. “Dat komt ook door het systeem van vergoedingen. Geleverde zorg wordt betaald, artsen stralen daardoor iets uit waardoor patiënten denken dat de arts hen gaat helpen. Patiënten voelen geen eigenaarschap.”

“Voor de vele chronische ziekten zijn er geen quick fixes”

Bezieling

Gielen wil graag bijdragen aan het veranderen van de zorg, voor artsen en patiënten. “Ik ben voorzitter van de School for Integrative Medicine, ik ben opleider, geef lezingen, werk aan een boek. De sleutel is bewustwording creëren. Ik ben bijvoorbeeld docent bij de opleiding ‘Mind-body-medicine’. Dat is een ervaringsreis waarin artsen weer antwoord krijgen op de vraag waarom ze eigenlijk dokter zijn geworden. Echt, zoveel artsen willen hun bezieling terug.”
Ook patiënten verdienen een andere zorg, benadrukt ze. “Voor de vele chronische ziekten zijn er geen quick fixes. Mijn overtuiging is dat de oorzaak voor chronische aandoeningen meestal een trauma is. Dáár moeten wij als artsen ook mee aan de slag.”

Referentie: Stichting Amsterdam School for Integrative Medicine & Health

Lees meer over:


Voor u geselecteerde artikelen

‘Bevolkings­onderzoek sluit onvoldoende aan bij mensen met verstande­lijke beperking’

Mensen met een verstandelijke beperking nemen veel minder vaak deel aan bevolkingsonderzoeken naar kanker dan de algemene bevolking, vertelt Amina Banda. Ook krijgen zij minder vaak vervolgonderzoek. “Deze groep kan allerlei barrières voor deelname ervaren.”

Vertragen, verdragen en verbinden in moeilijke gesprekken

In de palliatieve zorg spelen niet alleen emoties bij de patiënt een rol, maar ook bij de zorgverlener. Machteld Muller legt uit hoe zelfinzicht helpt bij verbinding met je patiënt. “Herkennen van je eigen ‘rode knoppen’ helpt om uit vervelende dynamieken te blijven.”

Hoe je medische misinformatie als zorgverlener kunt aanpakken

Waarom geloven mensen dat zonnebrandcrème gevaarlijk is, of wantrouwen ze bewezen interventies zoals vaccins? Tom van Bommel vertelt over de mechanismen achter zulke overtuigingen. “Technieken waarmee misinformatie zich verspreidt, kunnen óók ten goede worden ingezet.”

Casus: patiënte met dyspnoe naar de EHH

Een oudere obese vrouw presenteert zich op de Eerste Hart Hulp vanwege dyspnoe. Die begon twee weken geleden en was aanvankelijk inspanningsgebonden, nu ook bij platliggen. Ze plast nog maar kleine beetjes sinds drie dagen. Wat is uw diagnose?

Casus: patiënt met progressieve inspanningsdyspneu

Een patiënt presenteert zich met progressieve inspanningsdyspneu. Voorheen was hij in staat om zonder klachten te tennissen, nu ervaart hij kortademigheid bij stevig doorwandelen. Er is geen sprake van hoesten, sputumproductie of koorts. Wat is uw diagnose?

Uitgebreid bloedonderzoek met één simpele vingerprik

Capillaire bloedafname via een vingerprik blijkt bij meer dan 30 standaardbepalingen een goed alternatief voor venapunctie, concludeerde Martijn Doeleman. “Patiënten kunnen zelf de vingerprik doen. Gewoon thuis, wanneer het hen uitkomt.”

Cultuur­sensitieve zorg in de praktijk: lessen van Mammarosa

Taal- en cultuurverschillen kunnen de communicatie met zorgverleners flink bemoeilijken. Stichting Mammarosa biedt hierin uitkomst. Samia Kasmi vertelt hoe belangrijk cultuursensitieve communicatie is, en hoe artsen hierin het verschil kunnen maken.

‘Er is een trend naar meer visuele informatie’

“Voor patiënten blijkt de juiste toedieningsroute van een geneesmiddel niet altijd vanzelfsprekend te zijn”, vertellen Yara Mangindaan en Nike Everaarts-de Gruyter. Zij hielpen medicijnpictogrammen te ontwikkelen die ondersteunen bij goed gebruik van geneesmiddelen.

Werkbereidheid bij een crisis niet vanzelf­sprekend

Ziekenhuizen kunnen tijdens een crisis niet blind vertrouwen op hun personeel, concluderen Dennis Barten en Lindsy Engels. Werkbereidheid hangt sterk af van verschillende factoren. “Het is belangrijk om te ontdekken wat nodig is om voor te bereiden op crisissituaties.”

Casus: man met dysfonie­klachten

Een 42-jarige man komt op uw spreekuur met dysfonieklachten, twee maanden geleden ontstaan in een periode van veel hoesten. Aan het einde van de dag worden de klachten erger en het is lastig om een lang gesprek te voeren. Wat is uw diagnose?


Lees ook: Voorkom een burn-out

Naar dit artikel »

Lees ook: ‘Het heeft enorme impact om ineens chronisch patiënt te zijn’

Naar dit artikel »

Lees ook: Een dokter is geen monteur

Naar dit artikel »