‘Asbestpatiënten moeten ook na 31 jaar de oud-werkgever aansprakelijk kunnen stellen’

Het duurt zo’n tien tot vijftig jaar voordat iemand die is blootgesteld aan asbest daadwerkelijk klachten krijgt. Dat de wettelijke verjaringstermijn voor een aansprakelijkheidsclaim momenteel dertig jaar bedraagt, noemt longarts Sjaak Burgers dan ook een groot onrecht. Hij zet zich alweer twintig jaar samen met de patiëntenvereniging in voor asbestslachtoffers. Dit is recent gewaardeerd met een onderscheiding.

Of hij een praatje wilde houden tijdens lustrumcongres van de Asbestslachtoffers Vereniging Nederland (AVN). Dat wilde dr. Sjaak Burgers wel: het programma was breed opgezet en hij had het gevoel dat hij een zinnige bijdrage kon leveren. Nietsvermoedend toog hij zodoende half september naar Utrecht en hield daar zijn voordracht. “Het verbaasde mij wel dat ik op een gegeven moment burgemeester Jeroen Nobel (van de gemeente Aalsmeer, red.) in de coulissen zag opduiken. Maar ik dacht er niet verder bij na, tot hij naar voren kwam en het woord tot me richtte. Ik was enorm verbaasd, wist niet goed wat me overkwam. Dat besef kwam pas later.”

Advies over uitkeringen
Sindsdien mag Burgers, longarts in het Antoni van Leeuwenhoek, zich Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw noemen. Hij ontving de onderscheiding vanwege de twintig jaar dat hij zich al inzet voor asbestslachtoffers. In de tijd dat hij als longarts begon, nam net de aandacht voor deze groep patiënten toe, vertelt hij: “De Daniel den Hoed kliniek – waar ik toen werkte – was indertijd het eerste ziekenhuis dat iets deed voor asbestslachtoffers en zodoende kwam ik er mee in aanraking.” In 1997 zag patiëntenvereniging AVN het levenslicht en in 1999 volgde het Instituut Asbestslachtoffers (IAS), dat onder meer de uitkeringsinstantie SVB adviseert over uitkeringen voor slachtoffers en nabestaanden. Burgers is vanaf het begin betrokken bij de activiteiten van de patiëntenvereniging.

Asbestverbod
In de loop van zijn carrière zag hij de groep asbestpatiënten toenemen en veranderen. Twintig jaar geleden zag hij vooral mensen die in de zware industrie hadden gewerkt. Het schoner en kleiner worden van deze bedrijfssector heeft inmiddels het aantal patiënten hiervandaan doen afnemen. Tegenwoordig komen de meeste patiënten uit de bouw en het schilderbedrijf, ziet Burgers. “En over twintig jaar zal het weer anders zijn. Bovendien verwacht ik dat het aantal slachtoffers dan lager zal zijn, omdat we sinds 1993 een algemeen asbestverbod hebben.”

Politiek lobbyen
Asbest is berucht vanwege de lange tijd die er overheen gaat voor het ook daadwerkelijk lichaamscellen verkankert. Die periode is zelden korter dan tien jaar en kan oplopen tot wel vijftig jaar. Of er gebeurt helemaal niets, ook dat is een mogelijkheid. Dat de wettelijke verjaringstermijn voor een aansprakelijkheidsclaim momenteel dertig jaar bedraagt, is dan ook een grote frustratie voor Burgers. “Iemand die 31 jaar na blootstelling aan asbest ziek wordt, kan zijn oud-werkgever daar niet voor aansprakelijk stellen en komt niet voor schadevergoeding in aanmerking. Dat is een groot onrecht.” De patiëntenvereniging is al jaren bezig om politiek Den Haag te bewegen hier iets aan te doen en ook Burgers werkt daaraan mee. “Niet dat ik ga lobbyen, daar ben ik niet zo goed in. Maar zodra er medisch-inhoudelijk over bijvoorbeeld mesothelioom (borstvlieskanker, red.) moet worden gepraat, ga ik naar Den Haag.”

Méér dan patiëntenzorg
Burgers ziet zijn activiteiten voor de asbestslachtoffers als een welkome aanvulling op zijn klinische werk. “Ik houd van mijn werk, maar als ik alleen klinisch actief zou zijn, zou ik na een paar jaar een burn-out krijgen. Er zijn collega’s die dag in dag uit alleen maar met zieke mensen werken, maar voor mij is dat mentaal te zwaar – zo zit ik blijkbaar in elkaar. Mijn werk voor de asbestslachtoffers is dus heel welkom, ook omdat het inhoudelijk verder gaat dan patiëntenzorg. Financiële vergoedingen, de juridische aspecten rond aansprakelijkheid, de werkgevers, de uitkeringsinstantie, wetten en regels die moeten worden geïmplementeerd – het komt allemaal langs. Het is veelzijdig en ik krijg er nog veel waardering voor ook.” Dat laatste voelt nog weleens ongemakkelijk, voegt hij er tot slot aan toe: “Ik ontvang er prijzen voor, terwijl al die andere mensen die zich voor de patiëntenvereniging inzetten, dat net zo goed met heel hun hart en ziel doen.”

Auteur: Mariska Tjoelker, Journalist

 

Lees meer over: