DOQ

Aandacht voor sterven

Sterven is voor mensen net zo belangrijk als geboorte. Waarom is daar veel minder aandacht voor? Om het sterven goed te laten verlopen voor patiënt en zorgverlener, gebruikt het Erasmus MC een handreiking en een zorgkit. “Het begint allemaal met vragen wat de patiënt wil”, legt Rozemarijn van Bruchem-Visser uit.

Voor veel zorgverleners is juist dat vragen lastig. “Je begint niet zomaar een gesprek over sterven, dat is geen leuk onderwerp. Maar het is wel heel belangrijk”, legt Rozemarijn van Bruchem, internist-ouderengeneeskunde en ethicus, uit. “Je krijgt eigenlijk nooit het antwoord dat je verwacht. Een voorbeeld: een streng-christelijke mevrouw wist dat ze dood zou gaan, daar was ze helemaal mee in het reine. Toen ik haar vroeg of ze een laatste wens had, verwachtte ik dat ze om een Bijbel of een dominee zou vragen. Maar de ogen van deze mevrouw gingen glinsteren en ze zei: ‘Als ik echt mag kiezen, dan wil ik nog graag een broodje rosbief van mijn eigen slager.’ Die slager belde ik, hij wist zonder dat ik een naam noemde over wie het ging en kwam zelf een broodje rosbief voor haar brengen. Dat antwoord had ik nooit zelf bedacht, daarom is vragen zo belangrijk.”

“Je wil niet de verkeerde dingen zeggen op zo’n beladen moment. Daarom vragen veel zorgverleners het maar niet”

Internist-ouderengeneeskunde en ethicus Rozemarijn van Bruchem

Geen aannames, maar vragen

Vragen wat belangrijk is voor de patiënt is dus essentieel. De zorgverlener hoeft niet zelf de rituelen uit te voeren, maar maakt het mogelijk. “Elke zorgverlener die ik spreek, is van goede wil. De wens om bij te dragen aan een goede dood, leeft bij alle zorgverleners. Hoe je dat zou kunnen doen, is voor velen een vraag. Het ontbreekt vaak aan kennis over de praktische aspecten. Dat maakt het lastig om het gesprek te openen. Je wil niet de verkeerde dingen zeggen op zo’n beladen moment. Daarom vragen veel zorgverleners het maar niet. Het geven van meer kennis via de handreikingen, helpt de zorgverlener over die drempel te stappen. Het is niet onze bedoeling om tegen iedereen te zeggen ‘Zo moet je het doen’, integendeel. Wij geven de zorgverleners de kennis waardoor zij het gesprek durven aan te gaan.”

Handreikingen levensbeschouwingen

Geestelijk verzorger Coco van Beveren schreef handreikingen voor veel verschillende vormen van levensbeschouwing. “Wat ik heel mooi vond, is dat in die verschillende vormen ongelooflijk veel overeenkomsten zitten. Zeker ook in hoe er voor en na het sterven met mensen omgegaan wordt. Het helpt ook om te weten dat in de Koran de verplichting van het bezoeken staat. Dat leidt soms tot chaotische taferelen op afdelingen. In deze levensbeschouwing is het ook toegestaan dat een of twee mensen die taak overnemen, zij komen dan namens iedereen. Als je dat weet, kun je dat gesprek aangaan. Wanneer je die kennis niet hebt en je zegt ‘Het is gewoon te druk’ dan doe je geen recht aan de achterliggende gedachte waarom deze bezoekers komen. Probeer je er met een andere bril naar te kijken en ga je met respect het gesprek aan, dan kun je tot een conclusie komen waarin iedereen zich gehoord en gewaardeerd voelt.”

“Het liefst zouden we een aparte website willen waar iedereen op terecht kan om de handreikingen te lezen”

Podcast over zorgkit

Iedereen die denkt iets uit de handleidingen en de zorgkit te kunnen halen, mag daar gebruik van maken. “Nu gebruiken we ze vooral intern in het Erasmus MC. We hebben ook een podcast gemaakt over deze handreiking en zorgkit, die is veel intern beluisterd. Ik probeer zoveel mogelijk bekendheid aan die podcast te geven. Het liefst zouden we een aparte website willen waar iedereen op terecht kan om de handreikingen te lezen en om aan een zorgkit te komen. Daarvoor ontbreekt nu nog het geld. De platte tekst is wel voor iedereen beschikbaar. In de zorgkit, een grote doos die ontworpen is door een student architectuur, zitten naast de Bijbel en de Koran, ook een Boeddhabeeldje, speakers om naar muziek te luisteren en elektrische waxinelichtjes. Ik weet zeker dat alle zorgverleners er zoveel mogelijk aan willen doen om de patiënt en diens familie bij het sterven zo goed mogelijk bij te staan.”

Referentie: ‘De patiënt als partner’. Erasmus MC, podcast, 2024.

Lees meer over:


Voor u geselecteerde artikelen

Casus: patiënt met progressieve inspanningsdyspneu

Een patiënt presenteert zich met progressieve inspanningsdyspneu. Voorheen was hij in staat om zonder klachten te tennissen, nu ervaart hij kortademigheid bij stevig doorwandelen. Er is geen sprake van hoesten, sputumproductie of koorts. Wat is uw diagnose?

Uitgebreid bloedonderzoek met één simpele vingerprik

Capillaire bloedafname via een vingerprik blijkt bij meer dan 30 standaardbepalingen een goed alternatief voor venapunctie, concludeerde Martijn Doeleman. “Patiënten kunnen zelf de vingerprik doen. Gewoon thuis, wanneer het hen uitkomt.”

Cultuur­sensitieve zorg in de praktijk: lessen van Mammarosa

Taal- en cultuurverschillen kunnen de communicatie met zorgverleners flink bemoeilijken. Stichting Mammarosa biedt hierin uitkomst. Samia Kasmi vertelt hoe belangrijk cultuursensitieve communicatie is, en hoe artsen hierin het verschil kunnen maken.

‘Er is een trend naar meer visuele informatie’

“Voor patiënten blijkt de juiste toedieningsroute van een geneesmiddel niet altijd vanzelfsprekend te zijn”, vertellen Yara Mangindaan en Nike Everaarts-de Gruyter. Zij hielpen medicijnpictogrammen te ontwikkelen die ondersteunen bij goed gebruik van geneesmiddelen.

Werkbereidheid bij een crisis niet vanzelf­sprekend

Ziekenhuizen kunnen tijdens een crisis niet blind vertrouwen op hun personeel, concluderen Dennis Barten en Lindsy Engels. Werkbereidheid hangt sterk af van verschillende factoren. “Het is belangrijk om te ontdekken wat nodig is om voor te bereiden op crisissituaties.”

Casus: man met dysfonie­klachten

Een 42-jarige man komt op uw spreekuur met dysfonieklachten, twee maanden geleden ontstaan in een periode van veel hoesten. Aan het einde van de dag worden de klachten erger en het is lastig om een lang gesprek te voeren. Wat is uw diagnose?

Integrale geneeskunde in Nederland: tijd voor de volgende stap

Het spreekuur Integrative Medicine van Ines von Rosenstiel is erg populair en ook in andere ziekenhuizen groeit de belangstelling voor een dergelijk spreekuur. Hoe zorgen we ervoor dat IM een structureel onderdeel wordt van de reguliere zorg in Nederland?

Mindfulness in de zorg: allesbehalve zweverig

“Zorg goed voor jezelf. Er is er maar één van.” Dat zei een patiënt ooit tegen longarts Miep van der Drift. Ze weet als geen ander: mindfulness is niet alleen voor patiënten, maar ook voor zorgverleners. Ze geeft tips voor kleine veranderingen met een grote impact.

Medicatie vaak te lang voortgezet na ontslag uit ziekenhuis

Veel patiënten gebruiken in ziekenhuizen voorgeschreven opiaten, benzodiazepines en antipsychotica nog langdurig na ontslag, aldus Judith de Ruijter. “We geven artsen de tip om, als ze bij ontslag nieuwe medicatie voorschrijven, al meteen na te denken over stoppen.”

‘Impliciete sturing kan samen beslissen verstoren’

Het proces van samen beslissen kan worden verstoord door onbewuste aansturing op een bepaalde behandeling, aldus Anneleen Timmer en Suzanne Festen. “Misschien gaan veel behandelaars er onbewust vanuit dat de patiënt alles op alles wil zetten om de ziekte te bestrijden.”