Log in om uw persoonlijke bookmarks op te kunnen slaan.
‘We tekenen elk jaar maar weer braaf bij het kruisje’
Apotheker Jilani Sayed heeft in zijn werk veel hinder van de aanhoudende en steeds erger wordende medicijntekorten. “Alle zorgverleners en patiënten hebben hier last van. De zorgverzekeraars willen voor de laagste prijs geneesmiddelen inkopen en hebben er geen boodschap aan dat wij als apothekers de problemen moeten oplossen en gefrustreerde patiënten te woord moeten staan.”
Jilani Sayed werkt in Apotheek Van der Laan en Apotheek Katendrecht in Rotterdam en heeft continue te maken met tekorten. “Elke dag is het weer een uitdaging. ’s Ochtends kijk ik op de bestellijst van de groothandel om te zien welk geneesmiddelen die dag niet leverbaar zijn. Op dit moment zijn antibiotica die bij kinderen eerste keus zijn niet leverbaar. Denk aan amoxicilline-, flucloxacilline- en claritromycinedrankjes. Kinderen moeten nu soms tabletjes slikken. Of wij moeten allerlei aanpassingen doen, bijvoorbeeld de dosering aanpassen of overgaan op reserve-antibiotica. Kinderen vinden tabletten vies en willen de medicatie niet innemen. Ouders zitten daardoor met hun handen in het haar. Dit probleem zal over een paar maanden wel weer opgelost zijn, maar dan doemt het volgende tekort wel weer op.”
“De overheid moet ingrijpen, maar geeft de zorgverzekeraars vrij spel”
Apotheker Jilani Sayed
Steeds erger
Medicijntekorten worden steeds erger. Registreerde de KNMP eind 2022 nog ruim 1.500 tekorten – waarbij een tekort is gedefinieerd als niet-leverbaar gedurende minstens twee weken – eind 2023 waren dit er bijna 2.300. “En het einde is niet in zicht. Ik heb de indruk dat het alleen nog maar erger wordt, als ik zie wat er begin dit jaar allemaal al niet leverbaar is. Actie is nodig, maar iedereen laat het maar gebeuren. De overheid moet ingrijpen, maar geeft de zorgverzekeraars vrij spel. Zij passen sinds 2008 het zogenoemde preferentiebeleid toe: alleen geneesmiddelen van de goedkoopste fabrikanten worden vergoed. Aanvankelijk was dat een goede maatregel die tot enorme kostenbesparingen bij geneesmiddelen heeft geleid. Nu werkt dit beleid destructief: de prijzen zijn zo laag geworden dat het voor fabrikanten vaak niet meer interessant is om in Nederland geneesmiddelen af te zetten. De landen om ons heen waar wel normale prijzen worden gehandhaafd – bijvoorbeeld Duitsland, België, Frankrijk – zijn het eerst aan de beurt. Wat over is, brengen de fabrikanten naar Nederland. De overheid is aan zet om wat te gaan doen aan de te lage geneesmiddelprijzen.”
“Eigenlijk zouden we massaal in verweer moeten komen tegen de zorgverzekeraars”
Boos
Sayed is boos. “Boos op de overheid die dit laat gebeuren. Boos ben ik ook op de zorgverzekeraars die maar doorgaan met het preferentiebeleid. Patiënten zijn boos en gefrustreerd als een geneesmiddel niet leverbaar is. Dat geeft ruzie en agressie aan de balie, waardoor veel personeelsleden het niet meer ziet zitten om in een apotheek te werken. We hebben nu al een half jaar een vacature openstaan. Vroeger hadden we binnen één dag na plaatsing van een vacature al twintig sollicitaties. Maar ik ben ook boos op mijn collega-apothekers die het allemaal maar slikken en de problemen met allerlei kunst- en vliegwerk steeds maar weer oplossen voor onze patiënten. Voor hen doen we dit. We zijn tenslotte zorgverlener. Eigenlijk zouden we massaal moeten gaan staken en in verweer moeten komen tegen de zorgverzekeraars. Maar niemand durft en daarom tekenen we elk jaar weer braaf bij het kruisje van het contract dat de grote zorgverzekeraars ons opleggen.”
“Huisartsen hebben het te druk, wij ontlasten hen graag”
Positief
Volgens Sayed zal deze situatie zo door blijven gaan, totdat de apothekers het echt zat zijn. “Zolang apothekers niet en masse hiertegen in het geweer komen, zullen we deze problemen steeds moeten blijven oplossen. De huisartsen hebben hier ook veel last van. Gelukkig hebben ze veel vertrouwen in ons en mogen we als apothekers zelf alternatieven afleveren als een geneesmiddel niet beschikbaar is, zonder dat we elke keer daarvoor moeten overleggen. Dat zou ook ondoenlijk zijn, want soms moeten we wel twintig keer per dag een recept aanpassen. Huisartsen hebben het te druk, wij ontlasten hen graag.” Sayed besluit graag positief: “We zijn er als apothekers trots op dat we het voor onze patiënten steeds opnieuw fiksen dat ze toch hun geneesmiddelen kunnen blijven gebruiken, ondanks alle tekorten. Dat is het mooie aan ons vak als zorgverleners: patiënten helpen!”